در خدمات رسانی شهری تنها افزایش تعداد مراکز خدماتی دلیلی بر خدمات رسانی بهتر نیست بلکه آنچه در این زمینه بیشتر حائز اهمیت است، توزیع بهینه این مراکز است. بیمارستان ها از جمله مراکز حیاتی و مهم خدماتی در شهر هستند که دسترسی سریع، و به موقع و با صرف زمان و هزینه کمتر به آن ها در نیل به اهداف اساسی توسعه یعنی عدالت اجتماعی و توسعه عادلانه دارای اهمیت زیادی می باشد. در این مطالعه، چگونگی توزیع فضایی و مکانی بیمارستان ها و ارتباط آن ها را با جمعیت و سطح توسعه یافتگی و همچنین دسترسی مناطق محروم به این امکانات در سطح مناطق 13 گانه شهر مشهد مورد بررسی قرار گرفته است. این تحقیق ازجمله تحقیقات توصیفی- تحلیلی و میدانی است که جنبه کاربردی دارد و برای تحلیل داده ها از ابزارهای تحلیلی GISو روش های آماری استفاده شده است . نتایج تحقیق نشان می دهدکه رابطه منطقی بین تراکم جمعیت و تراکم بیمارستان ها وجود ندارد و بیمارستان های موجود در مشهد هماهنگ با پراکندگی جمعیت شهر احداث نشده اند. همچنین تمرکز بیمارستان ها در محدوده مرکزی شهر مشهد باعث همپوشانی عملکرد بیمارستان ها شده است در حالیکه نواحی پیرامونی از خدمات بیمارستانی محروم اند و یا بهره چندانی ندارند. بیشترین سهم بیمارستانی را مناطق هشت ویک و کمترین سهم بیمارستانی را مناطق شش و یازده و دوازده که فاقد بیمارستان می باشند، به خود اختصاص داده اند. نتایج تحقیق نشان می دهد که همبستگی معنی داری بین فاکتور های جمعیتی مناطق و فاکتور های بیمارستانی وجود ندارد. و بر خلاف آن ، بین سطح توسعه یافتگی مناطق و دسترسی به مراکز درمانی رابطه قوی و مستقیم وجود دارد.

کلمات کلیدی