تاندون خم کننده ی سطحی بندهای انگشت از جمله ساختارهای حمایت کننده ی اندام های حرکتی اسب است که بیشترین میزان حساسیت در برابر وقوع جراحات تاندونی را از خود نشان می دهد. هرگونه تغییر در خصوصیات ساختاری تاندون به میزان زیادی عملکرد آن را تحت تاثیر قرار می دهد و با افزایش و یا کاهش الاستیسیته ی آن، توانایی ذخیره سازی انرژی آن مختل می شود. ضایعات ایجاد شده در نسج تاندون می توانند از کشیدگی بیش از حد رشته ها و یا فیبرهای کلاژنی در موارد خفیف تا پارگی کامل آن ها و از کار افتادن نسبی یا کامل تاندون در موارد شدید متغیر باشد. این آسیب ها باعث شروع فرآیندهای جبرانی می شوند که شبیه بافت های دیگر به صورت التهاب و فیبروپلازی بوده و نتیجه ی آن تشکیل بافت اسکار در محل آسیب دیده می باشد. بعد از وقوع ضایعه، تاندون به خوبی التیام می یابد اما بافت اسکاری که ایجاد می شود از نظر عملکردی ضعیف تر از تاندون طبیعی بوده و در نتیجه باعث کاهش فعالیت حیوان و افزایش احتمال رخداد مجدد عارضه می شود. برای این که تاندون بتواند عملکرد قبلی خود را به دست آورد بافت التیامی از لحاظ ترکیب و سامان دهی بایستی دقیقا شبیه تاندون سالم باشد. در حال حاضر از روش های مختلف درمانی فیزیکی و دارویی به منظور تسریع و بهبود روند التیام در تاندون آسیب-دیده استفاده می شود ولی از آن جایی که روند طبیعی التیام ضایعات تاندونی با تشکیل بافت اسکار همراه می باشد و از طرفی بافت اسکار تشکیل شده فاقد خصوصیات بافت تاندون طبیعی است، لذا عود مجدد عارضه از پیامدهای شایع ضایعات تاندونی است. اخیرا توجه ویژه ای به مزایای بالقوه سلول های بنیادی مزانشیمی در ترمیم ضایعات بافت های مختلف شده است. سلول های بنیادی واجد قابلیت های متعددی می باشند که از آن جمله امکان تمایز آن ها به سلول های بافت های مختلف می باشد. با توجه به وقوع بسیار بالای جراحات در تاندون خم کننده ی سطحی بندهای انگشت، در این مطالعه اثرات استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی خودی در ترمیم جراحات تاندون خم کننده ی سطحی بندهای انگشت در اسب مورد بررسی قرار می گیرد.

کلمات کلیدی