کودکان عابرپیاده بیش از هر گروه سنی دیگر دچار سانحه ترافیکی می شوند. یک دلیل مطرح شده برای نرخ بالای حوادث ترافیکی کودکان، قدرت ضعیف آنها در درک خطر است. توانائی درک خطر با سن افزایش می یابد. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثربخشی آموزش از دو طریق داستان گویی و مدل رومیزی بر افزایش یکی از توانائی های لازم برای عبور از خیابان کودکان یعنی شناسائی مکان های ایمن و ناایمن عبور از خیابان بود و اینکه کدام نوع آموزش اثربخش تر است. شصت کودک 6-7 ساله و بیست کودک 9 ساله در این تحقیق شرکت جستند. کودکان 6-7 ساله بطور تصادفی و مساوی در سه گروه، آموزش از طریق داستان گویی، مدل رومیزی و کنترل قرار گرفتند. توانایی کودکان پیش دبستانی در شناسائی مکان های ایمن و ناایمن بوسیله تصاویری از مکان های خیابانی در دو مرحله پیش و پس از ارائه آموزش و توانائی کودکان 9 ساله یکبار اندازه گیری شد. آموزش برای هر دو گروه داستان گویی و مدل رومیزی در چهار جلسه انجام گرفت. در طی آموزش به آنها مفاهیم خطر چون محدودیت دید و چند طرفه بودن خیابان ها ارائه شد. نتایج نشان داد که توانائی درک خطر کودکان پیش دبستانی آموزش دیده افزایش یافت. نمرات آنها در پس آزمون بطور معناداری بیش از گروه کنترل و برابر با نمرات کودکان 9 ساله بود. همچنین از بین دو طریق آموزش، مدل رومیزی موثرتر بود. مطالعه نشان می دهد که آموزش می تواند توانایی درک خطر کودکان پیش دبستانی را افزایش دهد و سطح آنها را به کودکان 9 ساله برساند. از نتایج می توان در جهت طراحی برنامه های آموزشی مناسب با استفاده از روش کم هزینه و ایمن مدل رومیزی بهره برد.

کلمات کلیدی