مقدمه: از مهمترین مسایل آموزش عالی انگیزه دانشجویان تحصیلات تکمیلی برای مطالعه و انجام پژوهش است. اینکه دانشجویان تحصیلات تکمیلی به چه میزان از انگیزش درونی برای انجام تحقیق برخوردارند و به چه میزان به خاطر دلایلی بیرونی مانند کسب امتیازات مختلف دست به انجام تحقیق می زنند را می توان بر اساس نظریه خودتعیین گری مورد بررسی قرار داد. رویکرد خودتعیین گری، یکی از نظریه های شناختی انگیزشی است که مجموعه سطوح از قبل مشخص شده ای را مد نظر قرار می دهد که طی آن خودانگیزی افزایش می یابد. نظریه خودتعیین گری، عمدتا بر تغییرات تحولی انگیزش از منابع بیرونی به منابع درونی تاکید می کند. هدف این مطالعه تعیین و مقایسه انگیزش پژوهشی در دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشکده های مختلف است. روش ها: جامعه آماری پژوهش دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی و دانشگاه فردوسی مشهد است. از جامعه یاد شده، نمونه ای به حجم 240 دانشجوی تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی و فردوسی مشهد، به روش سهمیه ای انتخاب شد. پرسشنامه مورد استفاده 28 سوال داشت که دانشجویان براساس طیف لیکرت 5 درجه ای به گویه ها پاسخ می دادند. روایی و پایایی پرسشنامه مورد نظر احراز گردیده است. این مقیاس دارای سه خرده مقیاس انگیزش درونی، انگیزش بیرونی و بی انگیزگی است. برای مقایسه انگیزش پژوهشی هم از تحلیل واریانس چندمتغیری استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که نمره دانشجویان در مولفه های انگیزش درونی و انگیزش بیرونی در طیف متوسط قرار گرفته است و میانگین آنان در مولفه بی انگیزگی در طیف پایین قرار دارد. همچنین نتایج نشان می دهد که تفاوت معنی داری بین مولفه های انگیزش درونی، بیرونی و بی انگیزگی در دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشکده های مختلف وجود دارد. نمره انگیزش دورنی دانشجویان دکتری بالاتر از نمره انگیزش درونی دانشجویان کارشناسی ارشد به دست آمد. اما این تفاوت معنی دار نبود. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه فردوسی و علوم پزشکی مشهد از انگیزش بالایی برای انجام پژوهش برخوردار نیستند این در حالیست که انتظار می رود این گروه از دانشجویان دارای نمره انگیزش در طیف بالا باشند. لذا بایستی در سیاستگزاری و برنامه ریزی آموزش عالی و روشهای تدریس و آموزشی بر انگیزه های درونی محققان تاکید گردد.

کلمات کلیدی