چکیده مقدمه: AGRP، یک نرو پپتید مترشحه از هسته کمانی هیپوتالاموس است و نقش مهمی در تعادل انرژی، کنترل وزن و دریافت غذا ایفا می کند. هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثر مصرف قند خوراکی(گلوکز) پس از یک فعالیت دایره ای مقاومتی بر روی AGRP، انسولین و گلوکز پلاسما می باشد. مواد و روش: برای این منظور 16 کشتی گیر آزادکار جوان(سن,22/29±./9 وزن 75/45±12/9 و شاخص توده بدنیBMI 26/23±2/60 ) به طور تصادفی انتخاب شدند و مجددا\" به طور تصادفی به2 گروه قند( 1 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن n=8 ) و گروه آب n=8 تقسیم شدند. از آزمودنی ها خواسته شد یک فعالیت دایره ای مبتنی بر فنون کشتی ( WTBCE )را اجرا کنند. نمونه گیری خونی در سه مرحله، قبل، بلافاصله پس از فعالیت و 90 دقیقه پس از خوراندن محلول گلوکز انجام شد. جهت اندازه-گیری AGRP پلاسما، از کیت تجاری ELISA استفاده شد. داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس در اندازه گیری های مکرر و در صورت وجود اختلاف از آزمون تعقیبی LSD تجزیه وتحلیل شد و با اختلاف معناداری در سطح P<0/05 پذیرفته شد. یافته ها: تفاوت معنی داری در سطوح AGRP و انسولین پلاسما هم در نقاط زمانی و هم بین گروه ها مشاهده گردید. که این تغییرات در میزان گلوکز پلاسما فقط در نقاط زمانی معنی دار بوده است. استفاده از تحلیل آماری نشان داد که گروه قند دارای سطوح AGRP پایین تر و انسولین بالاتری نسبت به گروه آب بوده است. نتیجه گیری: نتیجه تحقیق حاضر حاکی از آن است که فعالیت یک جلسه ای طراحی شده قادر به تحلیل انرژی و افزایش سطوح AGRP پلاسمایی بوده است. همچنین نتایج نشان داد که مصرف قند خوراکی گلوکز(1 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) با افزایش رهایش انسولین ناشی از قند توانسته ازدیاد سطوح AGRP ناشی از فعالیت شدید را مهار نماید. بنا براین شاید بتوان گفت که اثر اشتها آوری پس از یک فعالیت شدیداز طریق AGRP اعمال شده و بالارفت این پپتید برای بازسازی ذخایر از دست رفته انرژی ضروری می باشد.

کلمات کلیدی