افزایش بهره وری، به عنوان راه کاری برای کاهش شکاف عرضه و تقاضا و همچنین عاملی در جهت کاهش هزینه های تولیدی و افزایش کیفیت تولیدات و توان رقابتی آنها و بازدهی استفاده از منابع تولید مورد توجه اقتصاد دانان و سیاست گزاران می باشد. همچنین کاهش بیکاری نیز از دیگر چالش های پیش روی کشورهای جهان است. امّا ابهامی که در نظریات و مطالعات اخیر مطرح شده است، عدم توانایی دست یابی همزمان به هر دو هدف کاهش بیکاری و افزایش بهره وری می باشد. لذا سؤال اساسی در مطالعه حاضر این است که آیا ارتقاء بهره وری نیروی کار، موجب کاهش اشتغال در صنایع ایران می گردد؟ بدین منظور از یک الگوی VAR ساختاری شامل متغیرهای بهره وری نیروی کار و اشتغال صنایع ایران و شاخص بهای کالاها و خدمات مصرفی (CPI) طی سال های 1352 الی 1386 استفاده شده است و داده های مورد نیاز از پایگاه سازمان بهره وری آسیایی (APO) ، مرکز آمار و بانک مرکزی ایران به دست آمده اند. برآورد الگوی ساختاری با استفاده از روش تجزیه بلنچارد-کوآ می باشد. نتایج این مطالعه نشان می دهند که در صنعت ایران، سیاست های ارتقاء دهنده بهره وری نیروی کار، در بلندمدت می توانند موجب کاهش اشتغال نیروی کار شوند، امّا از آنجاکه نقش و اهمیت ناچیزی در تغییرات اشتغال دارند، لذا این کاهش قابل توجه نیست.

کلمات کلیدی