‫تنش خشکی انتهای فصل، یکی از مهمترین عوامل کاهش عملکرد نخود، بهخصوص در ارقام دیررس بهشمار میرود.‬ ‫این آزمایش با هدف مطالعة تحمل به تنش خشکی در 21ژنوتیپ نخود، از طریق بررسی عکسالعمل خصوصیات ریشه و‬ ‫اندامهای هوایی آنها انجام شد. برای این منظور، تأثیر دو تیمار خشکی القاءشده با استفاده از پلیاتیلنگلیکول0006 در‬ ‫سطوح 3- و 6- بار و یک تیمار شاهد بدون تنش در محیط هیدروپونیک بر روی ژنوتیپهای مورد نظر، در گلخانه مورد‬ ‫بررسی قرار گرفت. دوهفته پس از اعمال تیمار، مقدار نسبی آب برگ، ارتفاع بوته، تعداد شاخه، طول ریشة اصلی، وزن‬ ‫خشک اندام هوایی و ریشه در ژنوتیپها اندازهگیری شد. شاخصهای کم‪‬ی مقاومت و حساسیت به خشکی در ژنوتیپها بر‬ ‫اساس عملکرد زیستتوده محاسبه شد. نتایج نشان داد علاوه بر اختلاف معنیدار بین ژنوتیپها از نظر صفات مختلف،‬ ‫تنش خشکی باعث کاهش معنیدار مقدار نسبی آب برگ، ارتفاع بوته، تعداد شاخة جانبی و وزن خشک اندام هوایی و‬ ‫ریشه و نیز افزایش طول ریشه در تیمار 3- بار نسبت به تیمار شاهد، در ژنوتیپهای مورد مطالعه گردید. با بهرهگیری از‬ ‫شاخصهای مقاومت و ترسیم نمودار بایپلات و میانگین تولید زیستتوده، ژنوتیپهای 387‪ MCC‬و778‪ MCC‬بهترتیب‬ ‫با 78/2 و 45/1گرم بر بوته، بیشترین و کمترین میزان مقاومت به خشکی را دارا بودند. بهطور کلی باوجود ارزیابی صفات‬ ‫مختلف تحمل به خشکی در شرایط هیدروپونیک و انتخاب بر اساس زیستتوده، ژنوتیپهای گزینششده در این شرایط،‬ ‫احتمالاً با ژنوتیپهای گزینششده در شرایط طبیعی و عملکرد دانه مطابقت نداشته باشند.‬

کلمات کلیدی