در دهه اخیر مفهوم تنوع زمینی در تعامل با تنوع زیستی جای خود را در مطالعات ژئومورفولوژی و محیط زیست بویژه در ارتباط با ژئوتوریسم باز کرده است. فرم ها و فرایندهای ژئومورفیک کلید فهم تنوع زمینی در مقیاس محلی و منطقه ای است. تنوع زمینی بازتاب پیچیدگی سیستم-های فرایندی و زمان وقوع فرایندهاست. پدیده واگرائی و حساسیت عناصر چشم اندازی در مکان و زمان خاص، افزایش تنوع فرمی را به همراه دارد. واگرایی و ویژگی ارتجاع و تحمل پذیری در ژئوسیستم ها، پاسخ های غیرخطی متفاوتی را از ژئوسیستم در برابر تغییرات فرایندهای فرم زا به همراه دارد که جلوه نتایج آن تنوع و گوناگونی لندفرم ها است. در این مقاله سعی بر آن است تا تحلیلی ژئوسیستمی از رخدادها و فرایندهای فرم زا در ارتباط با تعادل و پایداری سیستمی ارائه شود. بیان پدیده وراثت ژئومورفولوژیک که در پی واگرایی در فرایندها و ژن های ژئومورفیک حاصل می شود در این پژوهش دنبال شده است.

کلمات کلیدی