افزایش دمای قطعات سیستم های کامپیوتری مساله ای است که روی پارامترهایی چون قابلیت اطمینان سیستم، کارایی، هزینه، طول عمر و... تاثیر گذار می باشد و استفاده از راه کارهای کارا برای مدیریت دما بسیار سودمند می باشد. تکنیک های مدیریت دمایی که تا کنون برای پردازنده های فاقد این ویژگی ارائه شده اند،در این معماری به کارایی حداکثر نمی رسند و نیاز به اعمال تغییراتی در آنها به منظور افزایش کارایی می باشد. همچنین الگوریتم هایی که به منظور مدیریت دمای پردازنده های چند نخی همزمان ارائه شده اند همگی به صورت شبیه سازی شده ارائه شده اند و به دلیل اینکه هر کدام از الگوریتم های شبیه سازی شده یک سری پیش فرض ها را در نظر گرفته اند که ممکن است نتوان روی سیستم های واقعی اعمال نمود، روی سیستم های واقعی چند نخی همزمان قابل استفاده نیستند. در این مقاله ما نتایج آزمایش هایی که روی سیستم های واقعی چندنخی همزمان بدست آورده ایم را ارائه می نماییم که کمک می کند با در نظر گرفتن این نتایج تجربی و اعمال آنها روی الگوریتم های شبیه سازی شده موجود، بتوان از آنها روی سیستم های واقعی چند نخی همزمان استفاده نمود.

کلمات کلیدی