هدف از تحقیق حاضر، بررسی فرضیه میگل و هال (1990) درباره اثر تداخل زمینه ای بر یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته در شرایطی بود که عامل جنسیت نیز مورد توجه قرار گرفت. آزمودنیهای تحقیق (60 (n= به تفکیک دختر و پسر (30 نفر دختر، 30 نفر پسر) هر یک به طور تصادفی به دو گروه تمرینی (تمرین مسدود و تمرین تصادفی) تقسیم شدند. آزمودنیها یک تکلیف زنجیره ای زمانبندی شده را تمرین کردند. آزمایش شامل سه مرحله بود؛ مرحله فراگیری (تمرین)، مرحله یادداری با تاخیر و مرحله انتقال. داده های تحقیق با استفاده از روش آماری تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه گیریهای مکرر روی عامل دسته های تمرینی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها نشان دادند که تمرین مسدود در دختران به طور معناداری باعث یادگیری بهتر برنامه حرکتی تعمیم یافته شد، در صورتی که در پسران، تمرین تصادفی باعث یادگیری بهتر این مولفه شد. این احتمال وجود دارد که بروز نتایج متفاوت در دختران و پسران، به چگونگی ارایه اطلاعات، ظرفیت و اندازه حافظه کاری فضایی متفاوت آنها مربوط باشد. در خصوص مولفه پارامتریزه کردن پارامتر زمان، تفاوت معناداری بین هیچ یک از گروههای تمرینی مشاهده نشد. به طور کلی، یافته های تحقیق حاضر از فرضیه مگیل و هال (1990) حمایت کرد.

کلمات کلیدی