گرمایش جهانی و پی آمدهای ناشی از آن بسیاری از متغیرهای اقلیمی موثر در رشد و نمو گیاهان زراعی را تحت تأثیر قرار می دهد و پاسخ گیاهان به این امر تابع شدت و الگوی تغییرات می باشد. در این مطالعه تأثیرتغییر جهانی اقلیم بر شاخصهای اقلیمی کشاورزی ایران برای سال 2050 میلادی (1430 شمسی) بر اساس سناریوی استاندارد IPCC توسط دو مدل گردش عمومی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که میانگین دما سالانه مناطق مختلف کشور تا سال هدف بین 5/3 تا 5/4 درجه سانتی گراد افزایش می یابد در حالیکه میانگین بارش سالانه بین 7 تا 14 درصد کاهش خواهد یافت. بعلاوه این تغییرات از غرب به شرق و از شمال به جنوب کشور شدیدتر خواهد بود. افزایش دما باعث طولانی تر شدن فصل رشد به دلیل افزایش تعداد روزهای بدون یخبندان می شود. البته کاهش بارش طول فصل خشک را از حدود20 روز درمناطق غربی تا بیش از 30 روز در جنوب کشور افزایش خواهد داد که این امر بویژه در مناطق کشت دیم از اهمیت بیشتری برخوردار است. افزایش دما همچنین میزان تبخیر و تعرق بالقوه سالانه را در سال هدف بین 18 تا 30 درصد افزایش می دهد و در نتیجه تفاوت بین میزان بارش و تبخیر و تعرق بالقوه یا شاخص کمبود بارش بطور قابل توجهی افزایش می یابد که عمدتا به دلیل افزایش میزان تبخیر و تعرق خواهد بود. با وجودیکه پی آمدهای تغییر اقلیم بر شاخص های اگروکلیماتیک تمامی مناطق کشور موثر می باشد، ولی نتایج این تحقیق نشان داد که بیشترین اثرات منفی به ترتیب در جنوب، شرق و مرکز کشور بروز کرده و کمترین اثرات در شمال و شرق کشور ظاهر خواهد شد.

کلمات کلیدی