با توسعه صنعت و ازدیاد جمعیت، جنگل های طبیعی در معرض تهدید و تخریب قرارگرفته اند. جنگلکاری یک راهکار عملی به منظور حفظ جنگل ها از بهره‌برداری بی رویه و تبدیل جنگل های مخروبه به جنگل های با ارزش و پایدار می باشد. از طرف دیگر وارد گونه های جنگلی به فضای سبز شهری می تواند به همزیستی بین شهر و طبیعت منجر شود. شناخت نحوه زیست ، سرشت گیاهان و شرایط رویشگاهی در انتخاب گونه درخت ضروری بوده و اطمینان از موفقیت جنگلکاری را بیشترخواهد نمود. استراتژی جنگلکاری تشخیص مناطق مناسب برای گونه های مختلف و مناطقی با بیشترین تناسب برای جنگلکاری است. ایناستراتژی جنگلکاران را قادر می سازد، مناطق حساس در برابرعوامل طبیعی ، مناطق ناسازگار و بدون تناسب و مناطق متناسببرای جنگلکاری را تعیین کرده و ابزاری مفید به منظور جلوگیری از تغییرکاربری اراضی و کاهش هزینه جنگلکاری است. با این وجود موفقیت این استراتژی نیازمند تعیین دقیق نیاز اکولوژیک گونه ها و ارزیابی اراضی قبل از اجرای جنگلکاری است. پده در مناطقی با تنوع وسیعی از دما و شرایط خاک از قبیل دمای بالا و نمک زیاد در خاک یافت می شود. این گونه به اقلیم خشک و نیمه خشک با تشعشع حرارتی بالا، دمای بالا، تبخیر زیاد و بارندگی کم سازگار و در مقابل طوفان و شوری مقاوم است. مقاومت به شوری و خشکی، گونه پده را به عنوان یکی از مهم‌ترین گونه ها در توسعه فضای سبز پارک‌ها معرفی می کند. این گونه با جذب حجم زیادی از آب باعث جلوگیری از سیلاب می شود. حداقل نیاز بوم‌شناختی ، انعطاف پذیری و سازگاری بالای گونه پده باعث شده است که این گونه بتواند نقش گونه پیشاهنگ را در طبیعت و فضای سبز شهری بخصوص در مناطقی که با کمبود آب مواجه هستند داشته باشد. هدف از این مطالعه، تعیین مناطق مناسب کاشت پده به روش ارزیابی چند معیاره و منطق فازی است تا از طریق توسعه و ارزیابی مدل فازی، مکان‌های مناسب برای استقرار و رشد گونه پده تشخیص داده شود. بدون تردید این شناخت می تواند به برنامه‌ریزی توسعه فضای سبز کمک شایانی نماید.

کلمات کلیدی