رشته کوه بینالود یک نوار چین‌خورده- گسلیده از نوع نازک ورقه است که تکوین و تکامل آن با تصادم خرد ورق ایران و ورق توران در تریاس پسین (کوهزایی سیمرین) آغاز و در طول دوران مزوزوئیک و سنوزوئیک (کوهزایی آلپ) ادامه یافته است. ساختار کنونی این ارتفاعات را راندگی‌ها و ورقه‌های رورانده‌ای تشکیل می‌دهند که همگی سوی حرکت جنوب –جنوب باختر داشته و به سمت جنوب باختر جوان می‌شوند. این راندگی‌ها بر اساس تقدم و تاخر سنی و ویژگی‌های زون‌های برشی به سه نسل با هندسه متفاوت اما سوی حرکت مشابه قابل تقسیم هستند. راندگی‌های نسل اول با زون‌های برشی شکل‌پذیر، هندسه دوپلکس تاقگون را به نمایش می‌گذارند. این سیستم توسط راندگی‌های نسل دوم که دارای زون‌های برشی شکننده– شکل‌پذیر هستند، بریده و جابجا شده‌اند. راندگی‌ها در این نسل هندسه دوپلکس‌های هینترلند را دارا هستند. راندگی‌های نسل سوم با زون‌های برشی شکننده جوانترین راندگی‌ها را در دامنه‌های جنوبی بینالود شامل می‌شوند. این راندگی‌ها با هندسه احتمالا فلسی پیشرو، شیب به سمت شمال خاور داشته و راندگی‌های نسل‌های قدیمی‌تر را بریده‌اند. مجموعه‌های آواری هم‌زمان با کوهزایی در توالی چینه‌نگاری تریاس تا عهد حاضر بینالود به عنوان نشانه مناسب برای تعیین سن نسبی مراحل تشکیل نسل‌های مختلف راندگی مورد توجه قرار‌گرفته‌اند. بر این اساس، راندگی‌های نسل اول نتیجه تاثیر کوهزایی سیمرین و آلپ پیشین، راندگی‌های نسل دوم نتیجه حرکات کوهزایی آلپ میانی و نسل سوم حاصل تاثیر حزکات کوهزایی آلپ پسین بر حاشیه شمال خاوری ایران بوده‌اند.

کلمات کلیدی