حقوق بشر روایتی جمعی و بدیهی در تمدن معاصر به شمار می آید، که اغلب رویکردی انتقادی به رفتارهای جمعی بشر، خصوصا کنش های سیاسی او دارد. در این مقاله، پرسش و پاسخ معمول را به هم ریخته و از منظر فلسفه سیاسی، حقوق بشر را به پاسخ گویی واداریم. ابتدا مفاهیم، پیش فرض ها، تبعات و الزامات حقوق بشر را بررسی می کنیم و در ادامه کار به پارادوکس واقعیت و آرمان در رویکرد مصلحتی و واقع گرای فلسفه سیاسی، به حقوق بشر خواهیم پرداخت و برای بررسی موردی پنج روایت فلسفه سیاسی را در نسبت انتقادی حقوق بشر تحلیل می نماییم. 1)- فلسفه سیاسی انتقادی: خرد ارتباطی، منطق گفتگو، سوسیالیسم 2)- فلسفه سیاسی جماعت گرایان: متن، زبان و تکثرگرایی، کنش جمعی، ارزش ها و اخلاق 3)- فلسفه سیاسی پسامدرن: نقد خرد تکاملی و غایت مند تاریخ، حاشیه ها، تکنولوژی ها و قدرت زیستی 4)فلسفه سیاسی فمنیستی: نسل سوم، تفاوت و مادری، حاشیه ها و حوزه خصوصی، قدرت در سطوح پایین 5)- فلسفه سیاسی محافظه کاران: الاهیات سیاسی، اخلاق و خانواده، مذهب و جنسیت، نقد ماده گرایی، لذت محوری، آزادی بی حد و حصر و روزمره گی در پایان مقاله به چهار راه کار اساسی برای حقوق بشر که از رویکردهای معاصر فلسفه سیاسی وام گرفته شده است، خواهیم پرداخت. این راه کارها در جهت ایجاد سازوکاری واقع گرا در محیط بین الملل برای دوری از ابزاری شدن و استفاده از تکنولوژی ها و امکانات عصر اطلاعات می باشد، تا حقوق بشر بتواند از حالت شعاری، آرمانی و ابزاری بودن درآید.

کلمات کلیدی