مشارکت سیاسی در مورد سوژه های انسانی به کار می رود که قصد دارند عرصه قدرت را با تحولاتی رو به رو سازند که از وضعیت های نامطلوب به سمت مطلوب تغییر یابد. اولین اصل مشارکت سیاسی انگاره های فرهنگی است که منجر به ممکن گردیدن این فرایند می گردد. این گونه از کنش گری در بازی های قدرت بستگی بسیار زیادی به سازه ها و ساختارهای جمعی ای دارد، که خود را در فرهنگ سیاسی هر کشور بازتاب می دهند. این نوشتار در پی آن می باشد تا با نقد و گذر از الگوهای دوگانه انگار جامعه شناسی سیاسی از جمله کارکردگرایی، زبان شناسی روان کاوی، ساختارگرایی و الگوهای تک خطی، الگویی تئوریک برای بررسی فرهنگ سیاسی مشارکتی در ایران ارائه نماید. مدل تحلیل خود را بر اساس جهان رویکردهای انتقادی، ارتباطی و زیست های سه گانه اسلامی، ایرانی و غربی انتخاب کرده ایم و با فرمول های سیاست گذاری به صورت تجویزی در پایان نوشتار نشان خواهیم داد، که در چه صورتی این سه جهان زیست امکان مشارکت سیاسی را فراهم می کند و در چه صورتی تبدیل به انفعال و استبداد در عرصه سیاسی می شود.

کلمات کلیدی