در این مقاله سعی شده است با روش شناسی ساختارگرایی، بخصوص رویکرد دیرینه شناسی، متن کتاب ولایت فقیه امام خمینی به صورت بسیار ریز در یک کلیت ناخودآگاهی بنام زبان ایرانی ریخته شود. بدین منظور دو ساختار زبانی در قبل و بعد از اسلام ترسیم میشود، که در حالت اول یعنی نظام قبل از اسلام مفاهیم خردمزدایی ایجاد در قالب تاریخ قدسی بخصوص جریان خیر و شر و جغرافیای قدسی و انسان کامل یعنی فرهمندی بحث می شود و در زبان سیاسی بعد از اسلام به مفاهیم موجود در حکمت فارابی ، عرفان خیام ، حافظ ، در آخر فقه علامه مجلسی تکیه می گردد و دغدغه اصلی دمیدن یک روح تداومی و شاکله زبان ایرانی به صورت سامانه خود بنیاد رام نشده است. آنچه این مقاله در پی ترسیم کردن آن است تنها به حوزه اندیشه مربوط نیست بلکه زبان شناسی سیاسی ایران در حوزه عینیات نیز با دو پایه شاه، حکیم، نبی امام، ولی ،انسان آرمانی و شهرآرمانی تجسم پیدا می کند و خاتمه و نتیجه گیری این طرح نوشتاری با نگاه ترحم آمیز خاص و پیچیده ایرانیان به مفهوم قدرت بسته می-شود.

کلمات کلیدی