تغییر و تحولات سریع در عرصه علم و دانش، نیاز مبرم نظام های آموزش عالی را به فراگیران خودراهبر و مستقل ضروری می سازد. لذا شناسایی زمینه ها و بررسی فرایندهای روان شناختی حاکم بر این وضعیت و ارزشیابی خودراهبری و پیامدهای آن حائز اهمیت است. هدف پژوهش حاضر رواسازی مقیاس آمادگی یادگیری خودراهبر و بررسی ارتباط آن با انگیزش تحصیلی می باشد. نمونه ای به حجم 200 نفر (56 درصد مرد و 44 درصد زن) انتخاب شد. ابزارهای مورد استفاده پرسشنامه های آمادگی برای یادگیری خودراهبر و انگیزش تحصیلی بودند. نتایج نشان داد که در دانشجویان ایرانی از سوالات پرسشنامه خودراهبری 3 عامل خودمدیریتی، رغبت برای یادگیری، و خود کنترلی قابل استخراج است که 16/27 درصد کل واریانس را تبیین ‌می کرد و آلفای کرانباخ برای کل پرسشنامه و عاملهای مذکور به ترتیب 87/0، 83/0، 82/0، 66/0 به دست آمد. یادگیری خودراهبر و مولفه-های آن با انگیزش تحصیلی همبستگی مثبت معناداری داشتند. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که 16 درصد واریانس انگیزش تحصیلی از طریق خودراهبری و عاملهای آن قابل تبیین است. نتایج آزمون t نشان داد که بین خودراهبری و انگیزش تحصیلی دانشجویان دختر و پسر تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین نتایج آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری نشان داد بین عاملهای خودراهبری، در خودمدیریتی و رغبت به یادگیری، و در عاملهای انگیزش تحصیلی، در انگیزش درونی برای تجربه تحریک و تنظیم درون فکنی شده، بین دختران و پسران تفاوت معناداری وجود دارد. مقیاس آمادگی یادگیری خودراهبر از روایی و پایایی لازم برای دانشجویان ایرانی برخوردار است و نمرات آن می توانند انگیزش تحصیلی را پیش بینی کنند.

کلمات کلیدی