سابقه و هدف: از جذاب ترین حیطه های که اثرات خودکارآمدی و احساس اطمینان در آن مورد بررسی قرار گرفته است، حیطه تحقیق و پژوهش است که در ایران کمتر به آن پرداخته شده است. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خودکارآمدی پژوهشی با عملکرد پژوهشی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد می باشد. روش بررسی: نوع پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری این پژوهش کلیه دانشجویان دانشکده های پرستاری و مامایی، داروسازی، دندانپزشکی و پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال تحصیلی 91-1390بود. حجم نمونه با استفاده از روش نمونه-گیری طبقه ای نسبی بر اساس دانشکده محاسبه شد و تعداد 185دانشجو در این پژوهش شرکت کردند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های خودکارآمدی پژوهشی و عملکرد پژوهشی استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش های همبستگی پیرسون، رگرسیون، و آزمون t گروه های مستقل استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین خودکارآمدی پژوهشی و همه ی مولفه های آن (بجز خودکارآمدی آماری) با عملکرد پژوهشی دانشجویان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (01/0p<). نتایج ضریب رگرسیون ساده نشان داد که کل مقیاس خودکارآمدی پژوهشی قادر به پیش بینی عملکرد پژوهشی دانشجویان می باشد (05/0 > p) و در ادامه نتایج ضرایب بتا رگرسیون چندگانه نشان داد که از بین هقت خرده مولفه خودکارآمدی پژوهشی فقط خرده مولفه ی گزارش نویسی قادر به پیش بینی عملکرد پژوهشی می‌باشد (05/0p <). همچنین نتایج آزمون t مستقل نشان داد که بین دانشجویان دختر و پسر از لحاظ عملکرد پژوهشی تفاوت معناداری وجود ندارد. بحث و نتیجه گیری: برای اینکه بتوان عملکرد پژوهشی دانشجویان را ارتقا داد باید احساس اطمینان دانشجویان نسبت به توانایی-هایشان و تصور آنها از مهارت های پژوهشی یشان را بهبود بخشید.

کلمات کلیدی