طایفه گرایی اساساً مبتنی بر رجحان و برتری یک گروه نژادی،قومیتی و فرهنگ اجتماعی مشخص بر گروههای دیگر است و توسعۀ سیاسی فرایند دموکراتیزاسیون مبتنی بر نهادینگی ساختارهای سیاسی برخوردار از جامعۀ مدنی و چرخۀ مسالمت آمیز قدرت از طریق وفاق بین نخبگان و تفکیک و افتراق بین ساختها را در بر می گیرد. فرهنگ سیاسی بومی-محلی و عشیره ای در طول زمان به فرهنگ سیاسی تمام مردم ایران و به وی‍‍‍ژه مناطق پیرامونی کشور نظیر شهرستان نورآباد ممسنی تبدیل شده است و از طرف دیگر سیر گذار از سنت به مدرنیسم به علت عبور ناقص از مراحل توسعۀ سیاسی نظیر انتخابات منجر به تثبیت این نظام فکری گردیده است. حال سوال سوال اصلی این است که آیا طایفه گرایی تاثیری در توسعه نیافتگی سیاسی شهرستان نورآباد ممسنی دارد؟ برای پاسخگویی به این سوال از روش شناسی توصیفی و تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای به تبیین رابطه دو متغیر طایفه گرایی به مثابۀ متغیر مستقل و توسعه نیافتگی سیاسی به عنوان متغیر وابسته پرداخت شد که نتایج نشان دهنده این است که طایفه گرایی می تواند به عنوان یکی از عوامل کلیدی در توسعه نیافتگی سیاسی شهرستان نورآباد ممسنی نقش داشته باشد.

کلمات کلیدی