امروزه درصد جمعیت شهرنشین جهان روز به روز در حال افزایش است و بهبود کیفیت زندگی در فضاهای شهری برای کاهش آثار و ابعاد روحی و روانی بسیاری از پیامدهای شهرنشینی یکی اهداف برنامه ریزان و مدیران شهری است. در واقع شهرها به عنوان عرصه های شکل گیری و رشد مداوم فرصت ها و تهدیدهایی به شمار می آیند که بر کیفیت زیست و نحوه تامین نیازهای ساکنین خود تاثیر می گذارند. سکونتگاه زیست پذیر در واقع اشاره به ایجاد فضایی مناسب برای فعالیت های مختلف انسانی اعم از کار، تفریح، زندگی و ... دارد. هرچه شرایط، کیفیت، شاخص ها و خدمات ارائه شده با نیازهای شهروندان منطبق تر باشد، میزان زیست-پذیری فضای شهری بالاتر خواهد بود. کیفیت زیست پذیری را می توان با شاخص ها و عناصر مختلفی محک زد که یکی از مهمترین این شاخص ها یا المان های تاثیرگذار بر ارتقاء این کیفیت زیست پذیری شهری، فضای سبز و خدمات ارائه شده در راستای توسعه آن می باشد. مقاله حاضر به دنبال ارائه الگوی مناسب نظری نقش خدمات فضای سبز بر زیست پذیری شهری می باشد. برای این منظور سعی گردیده با روش توصیفی- تحلیلی از طریق منابع کتابخانه ای- اسنادی، ضمن بررسی ادبیات نظری موضوع، تبیینی تئوریکی از نقش این عنصر در بهبود کیفیت زندگی شهروندان و ارتقاء شرایط زیست فضاهای شهری صورت گیرد. به واقع این تبیین تئوریک می تواند در راستای اقدامات مدیران شهری بسیار کارا بوده و پایه های نظری محکمی را برای فعالیت های اجرایی ایجاد می کند. به لحاظ الگوی زیست پذیری از جنبه های گوناگونی متاثر است که یکی از آنها بعد زیست محیطی می باشد که از طریق خدمات فضای سبز در قالب فعالیت ها و المانهای سبز شهری نمود پیدا می کند.

کلمات کلیدی