گویش مشهدی یکی از موثر ترین گویش ها در فارسی دری است و به نوعی خاستگاه ادبیات اصیل شاعرانی همچون رودکی، فردوسی، عطار، خیام و ... می باشد. این گویش با دارا بودن واژگان اصیل فراوان یکی از گرانبهاترین گنجینه های زنده ادبیات و فارسی اصیل دری است. پژوهش حاظر که اولین بررسی نظام مند درباره گویش مشهدی است، در راستای حفظ این میراث ملی و با هدف کاوشی زبان شناختی، نظام صرفی این گویش را، که شامل توصیف ساختواژه تصریفی و اشتقاقی می شود، تجزیه و تحلیل می کند. مواد زبانی این پژوهش از طریق مصاحبه، مشاهده و ضبط گفتار گویشوران سالخورده و عموما کم سواد فراهم شده است. علاوه بر این یکی از نگارندگان که گویشور بومی است از شم زبانی خویش نیز بهره جسته است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که گویش مشهدی با فارسی معیار تفاوت های ساخت واژی دارد.

کلمات کلیدی