زمینه و هدف: مرفین دارای اثرات دوگانه ضددردی و پردردی است که در مگس سرکه دیده شده‌است. از طرفی تجویز مکرر آن باعث ایجاد تحمل به مرفین در پستانداران می‌گردد. تحقیق حاضر به بررسی بروز تحمل به مرفین و اثرات اوسلتامیویر (مهارکننده سیگنالینگ Gs پروتئین ها) در ایجاد تحمل و همچنین پردردی ناشی از غلظت‌های ناچیز مرفین در مگس سرکه، می‌پردازد. مواد و روش‌ها: در این پژوهش لارو سن 3 و مگس بالغ تیپ وحشی بکار گرفته شد. به منظور بررسی اثر اوسلتامیویر بر پردردی ناشی از غلظت‌های ناچیز مرفین، اوسلتامیویر (mg/l 2/0) و مرفین با غلظت ناچیز به محیط کشت مگس سرکه اضافه شده و پاسخ لارو و بالغ مگس (n≥7) به درد حرارتی به روش Hot plate (47°C) و درد شیمیایی ایجاد شده به وسیله کپسایسین و اسیداستیک 40% ثبت شد. برای ارزیابی تحمل زایی به مرفین، میزان احساس درد حرارتی لارو با تکرار تجویز مرفین mg/l 1/0 و سنجش اثرات ضددردی مرفین mg/l 01/0 ارزیابی و در بالغین، آزمون مشابهی، با غلظت‌های mg/l 200 و 300 مرفین انجام شد، همچنین برای بررسی مکانیسم تحمل به مرفین، آزمون با تجویز اوسلتامیویر انجام شد. یافته‌ها: در مگس سرکه، تحمل زایی به اثرات ضددردی مرفین مشابه پستانداران رخ می‌دهد. نتایج نشان داد که تجویز مکرر مرفین، اثرات ضددردی دارو را در حشره کاهش داد (p<0.001). اوسلتامیویر، توانست تحمل به مرفین و پردردی ناشی از مرفین با غلظت‌های ناچیز را، در هر دو مدل درد حرارتی و درد شیمیایی در لارو و بالغ مگس کاهش دهد (p<0.01). نتیجه‌گیری: در مگس سرکه، مشابه جوندگان سیستم‌های اپیوئیدی در تعدیل درد درگیر هستند، از آن جایی که پردردی مرفین با کمک G پروتئین تحریکی انجام می‌شود و اوسلتامیویر به عنوان آنتاگونیست آن می‌تواند این اثر را کاهش دهد، مشاهده اثر اوسلتامیویر در تخفیف تحمل به مرفین، احتمال درگیری G پروتئین تحریکی در بروز تحمل به مرفین را نیز برمی‌انگیزد.

کلمات کلیدی