مقدمه: توانایی شغلی کارکنان تعامل بین عوامل شغلی و فردی است که بر روی زندگی کاری افراد شاغل موثر میباشد که عامل مهمی در کیفیت و امنیت شغلی به شمار میرود. هدف از این مطالعه تعیین میزان توانایی شغلی ماماها بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی و بر روی 123 مامای شاغل در بیمارستانها و مراکز بهداشتی درمانی شهر مشهد که شرایط ورود به مطالعه را داشتند از طریق نمونهگیری دو مرحلهای انجام شد. واحدهای پژوهش پرسشنامههای مربوط را تکمیل نمودند . تجزیه و تحلیل آماری با (WAIQ) به مشخصات فردی، مشخصات شغلی و شاخص توانایی شغلی نسخه 14 و آزمونهای آماری از جمله تیتست، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی SPSS نرمافزار آماری انجام شد. 31 درصد / 0 درصد توانایی شغلی ضعیف، 73 / 38 بود. 8 /81±0/ یافتهها: میانگین و انحراف معیار توانایی شغلی ماماها 05 17 درصد توانایی شغلی عالی داشتند. همچنین مدت اشتغال با توانایی شغلی همبستگی / 49 درصد خوب و 88 / متوسط، 59 .(r= -0/431 ،P=0/ منفی داشت( 011 نتیجهگیری: توانایی شغلی ماماها در مشهد به طور کلی پایین بود که با تمهیدات خاص از قبیل تقسیم کار بین افراد به منظور کاهش بار کاری و معاینات دورهای توسط پزشک باید این میزان را افزایش داد.

کلمات کلیدی