به اعتقاد صاحبنظران تدریس و مهارتهای مورد نیاز آن در ارتقای کیفیت آموزشی و پژوهشی دانشگاهها اهمیت بسزایی دارد. هدف پژوهش حاضر شناسایی و تبیین میزان اهمیت و به کارگیری توانمندیها و مهارتهای مؤثر و مورد نیاز برای تدریس در دانشگاه بود. این تحقیق از نوع پیمایشی و جامعه آماری آن شامل دو گروه اعضای هیئت علمی و دانشجویان دوره کارشناسی دانشگاه فردوسی مشهد بود. روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی و حجم نمونه 523 نفر از دانشجویان و 171 نفر از اعضای هیئت علمی بود. ابزار پژوهش پرسشنامه وشان (1999) بود که روایی آن به دو طریق روایی محتوایی و روایی از طریق دو نیمه کردن بررسی شد. برای بررسی پایایی و همسانی درونی گویه های پرسشنامه از روش آلفای کرونباخ استفاده شد. برای تحلیل فرضیه اول، دوم، سوم و چهارم از آزمون ANOVA یک طرفه و برای فرضیه پنجم و ششم از آزمون t استیوونت همبسته و برای فرضیه هفتم، هشتم و نهم از آزمون t استیوونت استفاده شد. نتایج نشان داد که میان میزان مؤثر بودن مؤلفه های تدریس از منظر اعضای هیئت علمی و دانشجویان اختلاف معناداری وجود دارد. میان میزان به کارگیری مؤلفه های تدریس از منظر اعضای هیئت علمی و دانشجویان اختلاف معناداری وجود دارد. بین ترتیب اهمیت و ترتیب به-کارگیری مؤلفه های تدریس در دو گروه اعضای هیئت علمی و دانشجویان اختلاف معناداری دیده شد. همچنین، بین نظر دانشجویان و اعضای هیئت علمی در خصوص اختلاف میان وضعیت موجود (به-کارگیری مهارتهای تدریس) و مطلوب (میزان اهمیت مهارتها) تفاوت معناداری وجود داشت. به طورکلی، یافته های پژوهش ضرورت گذر از وضعیت موجود به مطلوب را به نحو روشنی نشان داد.

کلمات کلیدی