لنگش به عنوان سومین مشکل مهم بعد از ورم پستان و مشکلات تولید مثل می باشد که منجر به خسارات اقتصادی مربوط به هزینه های درمان، کاهش تولید شیر وکارایی تولید مثلی و افزایش حذف می شود. ریسک فاکتور های رخداد لنگش شامل عوامل درونی (فصل، آبستنی و مرحله شیرواری، شکم زایش، تغذیه،ژنتیک و بیماری های قبلی) و عوامل بیرونی (محیط و مدیریت گله) هستند. از جمله فاکتورهای مدیریتی سم چینی است که حاصل آن موازنه بافت شاخی سم، کاهش سختی پاشنه و افزایش سایز قسمت میانی سم است. در روش های جاری سم چینی گاوها در 5 تا شش گروه برای انجام عملیات مراقبت از سم به واحد سم چینی ارجاع می شوند. مطالعه جاری با هدف بررسی توزیع فراوانی گاوهای ارجاعی به باکس سم چینی، بر اساس اطلاعات جمع آوری شده از یک گاوداری شیری با 2200 راس گاو مولد در طول یک دوره 24 ماهه انجام گرفت. در این گاوداری برنامه مراقبت از سم شامل اسکورینگ حرکتی، سم چینی، حمام سم، مدیریت بستر، درمان جراحات و... به طور مرتب انجام می گرفت. گاوهای با 100 روز شیردهی(گروه 1)، ابتدای خشکی(گروه 2)، ارجاعی (گروه 3)، اسکور بالا (گروه4)، عقب مانده تولیدمثلی(گروه 5) در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج بررسی نشان داد که 34% ، 25% ، 19% ، 15% و 7% از گاوها به ترتیب در گروه های 5-1 قرار گرفتند. این توزیع در بین سالهای 90 و 91 تفاوتهایی را نشان می دهد که بیشترین اختلاف مربوط به افزایش 4 درصدی تعداد گاوهای روز 100 شیردهی و کاهش 4 درصدی عقب مانده های تولیدمثلی در سال 91 در مقایسه با سال 90 می باشد. همچنین توزیع این گروه ها در فصول مختلف متفاوت می باشد. به این ترتیب که بیشترین ارجاع گاوهای روز 100 شیردهی در فصل پائیز، گاوهای خشک در فصل زمستان، عقب مانده های تولیدمثلی در فصل بهار، گاوهای ارجاعی در فصل زمستان و گاوهای با اسکور بالای حرکتی در فصل تابستان می باشد. مجموع این مطالعه نشان می دهد کهدر برنامه مراقبت از سم سالانه 66% از گاوها (گروه های 1،2،5) برای اجرای برنامه های سم چینی ارجاع شدند و مابقی به شکلی برای لنگش، درمان یا بازدید آن ارجاع گردیده بودند.

کلمات کلیدی