یقین که از آن به قطعِ در باور تعبیر می شود و از بالاترین عیار آگاهی بهره مند است و جایی برای هیچ گونه احتمال رقیب باقی نمی گذارد،همواره در کانون دغدغه های تاریخ پژوهان بوده است.یکی از مسئله های مهم پیش روی تاریخ پژوهان در حوزه ی معرفت تاریخی،امکان یا عدم امکان شناخت یقینی معرفت تاریخی است؛به گونه ای که این پرسش،همچنان در پی پاسخ های شایسته ی خود است. این مقاله می کوشد با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی،به شناخت مفهوم معرفت،به معنای عام،و معرفت تاریخی،به معنای خاص،روی آورد و سپس با ایضاح مفهوم و ماهیت یقین،نشان دهد که آن چه در معرفت تاریخی دست یافتنی است،یقین روان شناختی است.چه،مفاد و محتوای معرفت تاریخی،به حیث ماهیت خاص خود،نمی تواند راه را به سوی یقین منطقی(معرفت شناختی)بگشاید و آن را محقق سازد.

کلمات کلیدی