در مطالعات پیشینیان، محیط مناسب کسب و کار با شاخص‌های مختلفی توسط بانک جهانی و مطالعات و بررسی‌های کشورهای سازمان همکاری و توسعه، موسسه فریزر، بنیاد هریتیج و دیگر نهادهای بزرگ جهانی معرفی شده‌اند. این مطالعات معرف محیطی دلپذیر برای بنگاه‌های اقتصادی و رشد و توسعه آنها، یا محیط بهبود و افزایش سرمایه گذاری‌های جدید است. در این مقاله این نکته باز می‌شود، که تکرار این موارد که برگرفته از ادبیات بین‌المللی برای اصلاح الگوهای مرسوم در اقتصاد جهان است، به‌رغم ویژگی‌های مثبت و قابل استفاده‌ای که دارند؛ و هزینه های معاملاتی را کاهش می‌دهند، در محیط اقتصاد ایران لزوما وافی به مقصود نیستند، و باید بومی سازی شوند. برای اثبات این ادعا با توجه به شواهد موجود و نظریه‌پردازی مناسب آن، نشان داده شده است که مدیریت محیط پیرامونی سرمایه گذاری‌های داخل کشور به صورتی درک شده است که فعالیت‌های کمتر توسعه‌افزا، از حمایت دولتی بیشتری برخوردار بوده‌اند و بالعکس؛ فعالیت‌های بیشتر توسعه‌افزا، از حمایت کمتری برخوردار شده‌اند. بنابراین به طور مشخص، رفع تبعیض از الگوهای حمایتی دولت می‌تواند (با فرض ثبات شاخص های مذکور در ادبیات موضوع) بالا نقش تعیین کننده‌ای در افزایش سرمایه‌گذاری‌های توسعه افزا و پایدار داشته باشد. در چنین محیطی تبعیض‌های موجود در ارائه خدمات اطلاع رسانی، خدمات اجرایی و خدمات بازخورد‌ی، در قبل و حین و بعد اجرای پروژه های رقیب نشان داده شده‌اند؛ و شاید با رفع این تبعیض‌ها در کاربرد این ابزار عمومی دولت برای بخش خصوصی، امکان افزایش فعالیتهای بیشتر توسعه‌افزا که در توسعه کشور نقش مهمی ایفا می‌نمایند، فراهم شود.

کلمات کلیدی