پارلمان‌ها چهره دموکراتیک دولت به‌شمار می‌روند. پارلمان‌ها بین دولت و مردم، کانالی ارتباطی‌اند که هم می‌توانند نظام سیاسی را تقویت کنند و هم دولت‌ها را به پاسخ‌گویی به تقاضاهای عمومی جامعه مجبور گردانند. سیاست‌خارجی عبارت است از رشته‌ای از اقدام‌های ازپیش‌برنامه‌ریزی‌شده توسط کارگزاران حکومتی که مقصود از آن دستیابی به اهدافی معین در چارچوب منافع ملّی و در محیط بین‌المللی است. از منظری نهادین، این پرسش پدیدار می‌شود که نقش پارلمان‌ها در زمینه تعیین سیاست‌خارجی چیست. با پذیرش این مفروض که سیاست‌خارجی از آغاز، مقوله‌ای نخبگانی بوده است این فرضیه طرح می‌شود که در زمینه تعیین رفتارهای سیاست‌خارجی، قوّه مقننه، چندان نقشی نداشته و عرصه را به مجریه واگذار نموده است.

کلمات کلیدی