برخوردارى از عدالت، تمناى دیرین و خواست همیشگى هر انسانى براى بهبودى، خشنودى و خوش بختى خودش بوده و هست. خوش بختى یکى، اما، ممکن است براى دیگرى خوش بختى نباشد و یا حتا بدبختى به بار آورد. از همین روست که خوش بختى تنها در پرتو عدالت در جامعه ممکن است. خوش بختى، احساسى سوبژکتیو است و اگر عدالت به معنى خوش بختى فردى باشد، نظم عادلانه اجتماعى امرى ناممکن خواهد بود. از همین روست که \" فایده باورى قاعده مند\" مى کوشد به خوش بختى درون مایه اى اجتماعى بدهد: هرگاه جامعه در تمامیت خود در رفاه و خوش بخت باشد، عدالت برقرار است. عدالت وافلاطون عدالت، به عنوان یک دراندیشیدگى فلسفى، نخست از سوى افلاطون و ارسطو جان گرفت.نقش تعیین کننده و بنیانى در سازمان دهى و بناى دولت شهر(پولیس)بر عهده عدالت است.افلاطون با این نظریه، عدالت را از حوزه صرفا فردى(فضیلت اخلاقی)خارج کرد و با طرح اجتماعى آن، نخستین جهش را در مفهوم عدالت به وجود آورد. فلسفه افلاطون بر اتیک (فلسفه اخلاق) سقراط و اونتولوژى ﴿هستى شناسى) پارمنیدس استوار است که ترکیب این دو به مکتب ایده ها وخلق عالم مثل انجامید.

کلمات کلیدی