منطقه مورد مطالعه در شمال شرق ایران، در زون ایران مرکزى و در جنوب شرقی فریمان واقع شده و از مجموعه سنگی پیچیده ای متشکل از سنگ های دگرگونی، آذرین درونی و آتشفشانی تشکیل گردیده است. هورنبلند گابرو های منطقه چاهک با سن پروتروزوئیک حاوی کانی های اصلی پلاژیوکلاز، هورنبلند، بیوتیت، پیروکسن و اولیوین و کانی های فرعی آپاتیت، ایلمنیت و مگنیتیت می باشند. در مثال های متعدد، کانی های هورنبلند و بیوتیت به صورت حاشیه ای در اطراف بلورهای پلاژیوکلاز، پیروکسن و اولیوین دیده می شوند در حالی که کانی های اخیر به وضوح دارای بافت خوردگی هستند. این امر می تواند منعکس کننده واکنش بلورهای پلاژیوکلاز، پیروکسن و اولیوین با مذاب یا سیال غنی از آب جهت تشکیل هورنبلند و بیوتیت باشد. بافت غالب هورنبلند گابروها، هیپیدیومورف گرانولار است اما بافت های اینتر گرانولار و پورفیرى نیز در آنها به چشم می خورد. سنگ های منطقه از لحاظ سری ماگمایی جز سری تولوئیت با ماهیت متا آلومینوس می باشند. رفتار اکسید هاى عناصر اصلى و کمیاب روند عادى تفریق را در ماگما نشان مى دهند. در نمودار عناصر نادر خاکی که نسبت به کندریت بهنجار شده-اند غنی شدگی واضحی از LREE نسبت به HREE دیده می شود. هورنبلند گابروهای مورد مطالعه در مقایسه با میانگین سنگ های MORB از نظر عناصر Cs، Rb، Ba، و Th غنی شدگی و از نظر عناصر Nb، Zr، و در کل عناصر کم تحرک تهی شدگی را نشان می دهند این ویژگی سنگ های مورد مطالعه با بازالت های تولئیتی جزایر قوسی مشابهت قابل توجهی را نشان می دهند

کلمات کلیدی