یکی از اصلی ترین کارکردهای نظام آموزش دانشگاهی فراهم نمودن نیروی انسانی مورد نیاز نهادها و بخش های مختلف جامعه می باشد، کارکردی که شاید امروز به اصلی ترین چالش و آسیب این نظامهای آموزشی تبدیل شده است. این همه در حالی است که در برنامه درسی رشته های مختلف، واحدهای درسی جهت کارآموزی دانشجو در محیط های سازمانی پیش بینی شده و معمولا دانشجویان در ترمهای پایانی این دروس را جهت کسب آمادگی لازم برای ایفای نقش در محیط های واقعی می گذرانند. مقاله حاضر در جستجوی عوامل پدیدار گشتن این وضعیت می باشد و علت اصلی را نوع مواجهه با طراحی این محیطها می داند. اتفاقی که در مقام عمل در چنین دروسی می افتد رها شدن فرد در سازمان ها جهت گذراندن این واحدهای درسی است و عملا نظام آموزش دانشگاهی نقش فعالی در شکل دهی به این محیط یادگیری ایفا نمی کند و این امر موجب ناخشنودی کارفرمایان و عدم استقبال آنها از حضور دانشجویان در محیط سازمانی و عدم توفیق دانشجویان گشته است به گونه ای که شاید اصلی ترین دغدغه دانشجویان اخذ موافقت سازمانی برای گذراندن درس کارآموزی بوده و در نتیجه این درس چندان جدی گرفته نمی شود. این در حالی است که چنانچه با اتخاذ رویکردی سازنده گرایانه و کل نگر، مسائل و پروژه های واقعی محیط کار محور فعالیت های کارآموزی قرار گیرد، می توان به شکل گیری رویکردی برد-برد کمک نمود. مقاله حاضر سعی می کند با معیار قرار دادن اصول اولیه آموزش به نقد محیط های کارآموزی پرداخته و با تأسی از نظریه سازنده گرایی، فرایند طراحی محیطهای یادگیری جهت گذراندن درس کارآموزی پیشنهاد نماید.

کلمات کلیدی