همه واژه ها در عین بدیهی جلوه کردن، برای تحلیل و پدیدار عملی شدن، نیاز به بررسی روابط زمانی، مکانی، زبانی و از همه مهم تر تورهای قدرت در بستر تاریخ دارند. امنیت سیاسی در معنای اول حفظ رژیم سیاسی و کارکردهای نظام سیاسی برای مصون نگه داشتن جغرافیا و جمعیت در برابر تهدیدات داخلی و خارجی می باشد. اینکه امنیت سیاسی هر کشور به چه معناست؟ چه کسانی می گویند امنیت سیاسی دایره شمولش تا کجاها را در برمی گیرد؟ ابزارهای رسیدن به امنیت سیاسی چیست؟ تکنولوژی های قدرت برای سامان دهی جغرافیا، جمعیت و نظام سیاسی دارای چه نسبتی از اهمیت می باشند؟ پرسش های بسیار مهمی است که در نگاه اول بدیهی به نظر می آیند. این نوشتار قصد دارد با قرار دادن امنیت سیاسی کشورها در بستر تکنولوژی های قدرت، در سه دوره متافیزیک، فیزیک و اطلاعات نشان دهد، چگونه امنیت سیاسی: در عصر متافیزیک: شبانی، کیفی، قدرت درباری و اشراف، امپراطوری با رسانه های شفاهی و امنیت استبدادی- در عصر فیزیک: مکانیکی، دولت محور، بروکراتیک، سیستمی، علمی با رسانه های کتبی و امنیت دولت ملی - در عصر اطلاعات: کوانتومی، جهانی محور، الکترونیکی، سازه ای، سایبری به همراه تکنولوژی های چندرسانه ای- بوده است. با چرخش قدرت، شکل تکنولوژی های سیاسی نیز تغییر کرده است و متناسب با آن پدیدار امنیت سیاسی دچار تحول معنایی، شکلی و عملی شده است.

کلمات کلیدی