چکیده مقدمه: با پیشروی بیماری پارکینسون، عوارض ناخواسته ا ی همچون نقص تعادل، کیفیت زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. شواهد نشان داده اند که برنامه های مکمل پروسه ی درمان همچون فیزیوتراپی علی رغم کاهش عوارض ناخواسته، مغز و امواج آن را به عنوان عامل اصلی بروز بیماری وکنترل حرکات بدن نادیده می گیرند. لذا هدف از این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره تمرینات نوروفیدبک بر تعادل و سقوط در بیماران پارکینسونی است. روش بررسی: این مطالعه در زمره ی پژوهش های نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون همراه گروه شاهد بود. از بین داوطلبین، 16 بیمار بر اساس معیارهای تحقیق انتخاب شده و بطور تصادفی به دو گروه تجربی و شاهد تقسیم گردیدند. گروه تجربی در 8 جلسه تمرینات نوروفیدبک واقعی و گروه شاهد در 8 جلسه نوروفیدبک ساختگی شرکت نمودند. پیش و پس از دوره نوروفیدبک خطر سقوط و ثبات وضعیتی، اندازه گیری و مقایسه شد. برای ارزیابی خطر سقوط و ثبات وضعیتی از دستگاه بایودکس و به ترتیب از آزمون های خطر سقوط (fall risk) و ثبات وضعیتی (postural stability) در سطح 8 استفاده گردید. سپس نتایج پیش آزمون و پس آزمون مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها : میانگین نمرات خطر سقوط و ثبات وضعیتی گروه تجربی پس از انجام مداخله بهبود معناداری داشت(001/0p≤). میانگین نمرات خطر سقوط و ثبات وضعیتی گروه شاهد تغییر معناداری نداشت )45/0 و 75/0 (p≤. نتیجه گیری: نتایج نشان داد تمرینات نوروفیدبک می تواند در کنار روشهای مرسوم پزشکی مانند دارو درمانی برای کنترل عوارض بیماری پارکینسون بخصوص حفظ پوسچر و جلوگیری از سقوط استفاده شود.

کلمات کلیدی