برخورد پرنده با هواپیما یکی از متداول‌ترین و خطرناک‌ترین حوادثی است که امروزه صنایع هوایی را با چالش روبه‌رو کرده است. برای کاهش خسارات و صدمات ناشی از برخورد پرنده، سازه‌ی هواپیما باید توانایی مقاومت در برابر چنین برخوردی را داشته باشد. برای طراحی و ساخت چنین سازه‌ای استفاده از مدل‌سازی‌های عددی توسط نرم‌افزارهای اجزای محدود سریعترین و کم‌هزینه‌ترین راه حل است. در این پژوهش ابتدا انواع روش‌های لاگرانژی (Lagrangian) ، اولری لاگرانژی انتخابی (Arbitrary Lagrangian Eulerian) و هیدرودینامیک ذرات هموارشده (Smoothed Particle Hydrodynamic) برای مدل‌سازی برخورد پرنده به یک سازه توصیف و بررسی شده است و صحت نتایج حاصل از این مدل‌سازی‌ها از طریق مقایسه با نتایج تست تجربی برخورد پرنده به یک صفحه‌ی صلب ارزیابی می‌شوند. سپس مناسب‌ترین روش از بین آن‌ها انتخاب شده است و از آن برای مدل‌سازی برخورد پرنده به سازه‌ی بال یک هواپیمای فوق سبک استفاده شده است. در مرحله‌ی بعد با تغییر ابعاد و پارامترهای اجزای سازه‌ی داخلی بال با توجه به اهمیت وزن سازه در طراحی هواپیما مناسب‌ترین چیدمان و ابعاد برای این اجزا به نحوی انتخاب شده است که آسیب وارده در اثر برخورد پرنده به بال جدی نباشد و امکان ادامه‌ی پرواز و فرودی ایمن فراهم گردد.

کلمات کلیدی