در این مقاله نویسنده به بررسی حکایات عرفانی از جهت صدق و کذب می پردازد و استدلال میکند که نویسنده حکایات عرفانی از منظری که امروزه آن را تحت عنوان رئالیسم جادویی میشناسیم واقعیت و خیال را به هم میامیزد و حکایت را چنان نقل میکند که گویی واقعیت است و خواننده هم آن را از جنس واقعیت میشمارد و در صدد برنمیاید که خیال را از واقعیت جدا کند و صدق و کذب حکایت را معلوم گرداند. نویسنده سپس میان حکایت عرفانی و تجربه عرفانی و حکایت رمزی تمایز قایل شده و حکایات عرفانی را از نظر عقلی به چند دسته تقسیم میکند.

کلمات کلیدی