تاریخ‌گرایان جدید در مطالعات خود، بر بازتاب رخدادهای سیاسی تاریخی در متون ادبی تاکید می‌کنند. بر اساس این دیدگاه، اگر چه زبان متون ادبی، «افسانه‌ای» است اما به واسطه حضور صداهای مختلف اجتماعی، این متون می‌توانند به عنوان منابعِ حقیقی‌تر، در بازخوانی حوادث سیاسی-تاریخی، مورد استفاده قرار گیرند. تاریخ‌‌گرایان جدید معتقدند می‌توان دوره‌های تاریخی را در نمودها و نمادهای قدرت، اقتدار، ستیز و تنش نهفته در متون ادبی شناسایی کرد. در اصل متون ادبی فرآورده و نمودار روایت‌های سیاسی هستند که در هر دوره‌ی تاریخی، حولِ محور قدرت شکل گرفته‌اند. از رهگذر چنین رهیافتی، نوشتار حاضر به مطالعه عناصر روایی- تاریخی رمان بلندی‌های بادگیر می‌پردازد و نزاع‌های درونی طبقه اشرافیتِ رو به زوال، در انگلستانِ دوره ویکتوریا را شرح می‌دهد .به ادعای نویسنده، تقابل‌های دو سویه‌ی بازتاب‌یافته در رمان بلندی‌های بادگیر نشان می‌دهد، اولا طبقه اشرافیت رویکردی یکسان در قبال تحولات جدید، ناشی از صنعتی شدن اروپا، اتخاذ نکرده و به شدت مشتّت بوده است. ثانیا بخشی از مخالفت این طبقه با تحولات جدید را باید فراتر از خواست طبقاتی و متاثر از نگرانی معرفت شناختی آنان در قبال ظهور انسان جدید به حساب آورد. از جمله‌‌ی این نگرانی‌ها از بین رفتن تعادل میان فرهنگ و طبیعت در نقطه تلاقی دو دروه تاریخی اشرافیت و بورژوازی بوده است.

کلمات کلیدی