عدالت یکی از مهمترین پایه‌های نظریه حکمرانی خوب است، اما در نسبت میان دوستی و عدالت در ترسیم مختصات حکمرانی خوب، دوستی ارجحیت دارد. بر اساس دیدگاه ارسطو، عدالت پیوند ساز میان احاد جامعه و فضیلتی اجتماعی دربردارنده ی تمام دیگر فضایل است، اما در مقام مقایسه او دوستی را در مرتبه ای بالاتر از عدالت قرار می دهد و معتقد است با وجود آنکه عدالت بدون دوستی معنایی ندارد، اما هر جایی که دوستی موجود باشد، نیازی به برقراری عدالت نیست؛ چرا که عدالت با افزایش دوستی افزایش می یابد. عدالت در فراسوی دوستی رشد می‌کند و بنابراین هر دو در زمینه ی مشترکی می رویند و پابه پای یکدیگر نمو می کنند. دوستی، از این منظر نماد بارز برابری نیز هست و بهترین دوستی نیز تنها میان کسانی اتفاق می افتد که در فضایل و شخصیت، بیش از هر کسی به یکدیگر شباهت داشته باشند. عالی‌ترین شکل عدالت در نظریه حکمرانی خوب زمانی رخ می‌دهد که دوستی به مثابه دگرخواهی اجتماعی تعریف شود. نویسندگان مقاله با کاوش در دویست گزاره به دست آمده از حکایات گلستان سعدی مدعی هستند برخی از وجوه حکمرانی خوب را می‌توان از متون سنتی ایرانی به دست داد. سعدی از جمله سرآمد کسانی است که در اندیشه‌ورزی ایرانیان، دگرخواهی مدنی را پیش از عدالت اجتماعی، مبنای حکمران خوب قرار داده است. دگرخواهی مدنی در گلستان سعدی در سه سطح بودشناسی، معرفت شناسی و روش‌شناسی قابل تمییز است. در سطح اول پذیرش دیگری نه همچون ابژه، بلکه به مثابه «سوژه‌ای مستقل» صورت می‌گیرد. در سطح معرفت شناسی، سعدی «صلح‌طلبی» را مبنای دگرخواهی تعریف می‌کند و در عرصه روش حکمران را به «تحکیم روابط اجتماعی» اندرز می‌دهد.

کلمات کلیدی