میزان ریزش قیر معیاری برای ارزیابی پتانسیل زهکش شدن قیر یا همان جدا شدن ملات قیری از مخلوط های آسفالتی است. پدیده ریزش قیر عمده ترین عیب مخلوط-های آسفالتی با دانه بندی میان تهی و یا با دانه بندی باز، نظیر مخلوط های آسفالتی با استخوانبندی سنگدانه ای (SMA) می باشد. تثبیت‌کننده‌ها برای کنترل ریزش قیر مخلوط های SMA به کار می‌رود که دارای انواع متعدد الیافی و پلیمری است. در ایران حجم زیادی از الیاف به صورت پسماند کارخانه های فرش و لاستیک وجود دارد که دپو شده و می تواند عوارض زیست محیطی گوناگونی را سبب شود. در این راستا تحقیق حاضر سعی دارد که از این الیاف به صورت بازیافتی به عنوان تثبیت-کننده در مخلوط های آسفالتی با استخوانبندی سنگدانه ای استفاده نموده و اثر آن را بر پتانسیل زهکش شدن قیر این مخلوط ها ارزیابی نماید. به این منظور 5 نوع الیاف بازیافتی سلولزی شامل کنف و ویسکوز و الیاف بازیافتی مصنوعی شامل اکرلیک، پلی پروپیلن و پلی استر جمع آوری شد. به منظور بررسی اثر نوع الیاف بر خواص مخلوط های SMA ، آزمایش ریزش قیر در زمان های مختلف و دماهای c◦175، c◦155 و c◦140 صورت گرفت. نتایج نشان داد که مخلوط های SMA حاوی الیاف سلولزی علی رغم داشتن میزان قیر بهینه بیشتر، پتانسیل ریزش قیر کمتری نسبت به مخلوط های SMA حاوی الیاف مصنوعی دارند. مخلوط های SMA حاوی الیاف ویسکوز و کنف و مخلوط حاوی الیاف پلی پروپیلن از نظر پتانسیل ریزش قیر، کمترین حساسیت را نسبت به دما از خود نشان می دهد.

کلمات کلیدی