چکیده مقدمه: نوجوانی به عنوان دوره گذار از کودکی به بزرگسالی دارای اهمیت خاصی در مراحل رشد انسان است. خانواده ها در ارتباط با فرزندان نوجوان خود شیوه های متفاوتی را در پیش می گیرند. تعارض والد نوجوان از جمله موارد شایعی است که در این دوره سنی بسیار مشاهده می شود. عدم شناخت صحیح ریشه تعارض های به وجود آمده و ناتوانی در مدیریت آن می تواند نتایج زیان باری برای خانواه به همراه داشته باشد. بنابراین هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی آموزش گروهی خانواده درمانی ساختاری بر کاهش تعارض ها و بهبود روابط ولی فرزندی بود. روش: در گام اول از طریق روش نمونه گیری تصادفی ساده 300 دانش آموز دختر و پسر انتخاب شدند و مقیاس سنجش تعارض (فرم نوجوان) و پرسشنامه روابط ولی فرزندی بر روی آنها اجرا شد. 60 نفر از والدین دانش آموزانی که بیشترین میزان تعارض و پایین ترین سطح روابط با والدین را داشتند، از طریق غربالگری انتخاب و درگروه های آزمایشی و کنترل به صورت تصادفی جایگزین شدند. قبل و بعد از ارائه آموزش ها مقیاس سنجش تعارض (فرم والد) بر روی والدین اجرا شد. همچنین بر روی فرزندان آنها نیز به عنوان پس آزمون پرسشنامه روابط ولی فرزند اجرا شد. نتایج: داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج بدست آمده نشان داد که رویکرد ساختی دارای اثربخشی معناداری بر کاهش میزان تعارض های والد نوجوان بوده است (05/0>P). همچنین مشخص شد که این رویکرد دارای اثربخشی معناداری بر بهبود روابط ولی فرزندی در ارتباط با مادر بوده (05/0>P) در حالی که در ارتباط با پدر اثربخشی این رویکرد معنادار نشده است (05/0<P). بحث: دیدگاه ساختاری می تواند از طریق بازسازی مرزهای معیوب و بهبود الگوهای ارتباطی بین اعضا درکاهش میزان تعارض ها بین والدین و فرزندان سودمند باشد و موجب بهبودی روابط بین آنها نیزگردد.

کلمات کلیدی