تحقیق حاضر به بررسی فرضیه برجستگی تدریجی می پردازد. فرضیه برجستگی تدریجی فرضیه ای شناختی در مورد چگونگی درک زبان تمثیلی است که توسط گیورا(1997) بیان شده است. بر اساس این فرضیه، در فرایند درک کنایه، معنای برجسته کنایه که معنای تحت الفظی ان است، حتی اگر با بافت ناسازگار باشد، در ذهن فعال می شود و الزاماً سرکوب نمی شود(فرضیه بقا) به این دلیل که معنای تمثیلی و معنای تحت الفظی ان درک می شود(فرضیه منفی سازی غیرمستقیم). در این تحقیق نگارندگان قصد داشتند این فرضیه را ازمایش کنند که ایا معنای برجسته تحت الفظی کنایه که ناسازگار با بافت است در یک مکالمه دوستانه فعال شده و فعال می ماند یا خیر. برای ازمودن این فرضیه از مکالمات طبیعی استفاده شده است. شرکت کنندگان در این ازمایش، دو دوست ایرانی بودند(دو زن). داده ها حاصل یک ساعت ضبط مکالمه شرکت کنندگان در این تحقیق بود. کنایه های وقوع یافته در مکالمه بررسی شد. از مجموع 13 کنایه، به معنای تحت الفظی 11 کنایه پاسخ داده شده بود و در 2 کنایه دیگر، به معنای تمثیلی ان پاسخ داده شد. این نتیجه، تأییدی بر فرضیه برجستگی تدریجی است زیرا نشان می دهد معنای تحت الفظی کنایه، علیرغم ناسازگاری با بافت فعال شده است.

کلمات کلیدی