این مقاله به بررسی استعاره هایی می پردازد که با محوریت بن مایة عشق در غزلیات سنائی آمده اند. مبنای نظری مقاله نظریة استعاره های مفهومی است که استعاره را از حد شگردی بلاغی به سطح ابزاری برای تفکر و شناخت ارتقاء داده است. در ابتدا مبانی نظریة مذکور را بر اساس کلمات و اصطلاحات کلیدی که زبان شناسان شناختی وضع کرده اند معرفی کرده ایم و سپس گزارشی دقیق از استعاره های عشق در غزلیات سنائی ارائه داده ایم. آن گاه استعاره ها را بر اساس نوع مضمون به سه گروه تقسیم کرده ایم: استعاره هایی که تصویر روشنی از عشق ارائه می-دهند، آن ها که صفات و ویژگی های منفی برای عشق اعتبار کرده اند و استعاره های دو پهلو. سپس به تحلیل شناختی هر گروه پرداخته ایم. مدخل بعدی بررسی جمال شناسیک و بلاغی استعاره هاست که در ذیل آن مشخص کرده ایم شگردهای اصلی سنائی، به عنوان مبتکر بوطیقای غزل عرفانی، در ساختن استعاره ها کدام -است. مقاله با یک نتیجه گیری نهایی به پایان می رسد.

کلمات کلیدی