هدف: تبدیل وضعیت استخدامی از کارشناس رسمی به عضو هیات علمی مطابق قوانین فعلی و دیدگاه حاکم بر وزارت علوم تحقیقات و فناوری، تنها گزینه پیش روی کارشناسان آموزشی شاغل به تدریس در دانشگاههای دولتی زیر مجموعه این وزارتخانه، برای ارتقاء جایگاه علمی- عملی و درآمد در محیط کارشان است. با طرح نقاط قوت و ضعف قوانین و همچنین تفاوت دیدگاه و عملکرد سایر وزارتخانه ها تلاش شده است تا بتوان زمینه ای برای بهبود وضعیت فعلی فراهم کرد. روش‌شناسی: پژوهش علمی- ترویجی حاضر از نوع توصیفی است و بدون دخالت در موقعیت، وضعیت و نقش متغیرها، صرفاً قوانین، آیین نامه ها، اطلاعات معتبر موجود و همچنین تفاوت رفتار سایر وزارتخانه ها بر مبنای همین قوانین، مطالعه شده و به توصیف و تشریح آن می پردازد. محتوا و مراحل کار: ابتدا آیین نامه ارتقاء مرتبه اعضای هیات علمی، دستورالعمل اجرائی تبدیل وضعیت استخدامی اعضای هیأت علمی و راتبه تحصیلی مربیان و کارشناس رسمی قطعی به هیأت علمی، آیین نامه استخدامی اعضای هیأت علمی و بخشنامه های مرتبط، بررسی می شود. مفاد وابسته به موضوع مورد مطالعه، مجزا و سپس تحلیل و نقد می گردد. در ادامه، تفاوت عملکردی سایر وزارتخانه ها بر مبنای همین قوانین و همچنین تبعیضات رفتاری در بین مستخدمین وزارت علوم تحقیقات و فناوری با استناد به محتویات سایت جذب و مصوبات هیات امناء بر شمرده می شود. در پایان دلایل بروز این وضعیت مطرح می شود. نتیجه‌گیری: هر چند هدف قانونگذاران محترم در ارائه قوانینی از این دست، ایجاد فرصت و انگیزه ای برای رشد پیکره علمی محیط ارزشمند دانشگاه می باشد، منتهی این منظور نه تنها در برخی از دانشگاههای دولتی زیر مجموعه وزارت علوم تحقیقات و فناوری محقق نشده است بلکه برخورد های متفاوت و سلیقه ای، در کارشناسان آموزشی شاغل به تدریسی که سالهاست مجدانه مسئولیت های آموزشی خود را در کنار اعضای محترم هیات علمی انجام می دهند، نتیجه معکوس داده است. امید است نتایج این پژوهش بهبودی در وضعیت موجود ایجاد نماید.

کلمات کلیدی