پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط بین مشکلات خواب و پنج نوع شیوه خواباندن کودکان انجام شد. بر اساس نمونه برداری در دسترس، 180 مادر دارای کودک یک الی دو ساله، از سه مرکز بهداشتی درمانی واقع در منطقه 9 شهر مشهد انتخاب شدند و به پرسشنامه خواب کودک (مورل، 1999) و پرسشنامه رفتار تعاملی والد ـ کودک هنگام خواباندن (مورل و کورتینا ـ بورجا، 2002) پاسخ دادند. نتایج نشان دادند مشکلات خواب در کودکان یک الی دو ساله، با شیوه های خواباندن کودک به طورکلی و دو نوع از شیوه های خواباندن (تسکین جسمانی فعال و تسکین جسمانی غیرفعال) ارتباط معنادار دارد. نتایج تحلیل رگرسیون چندمتغیری نشان دادند بر اساس شیوه های تسکین جسمانی فعال و غیرفعال، مشکلات خواب کودکان قابل پیش بینی است. شیوه تسکین جسمانی فعال برخلاف شیوه تسکین جسمانی غیرفعال، به تنهایی پیش بینی کننده معنادار مشکلات خواب کودک بود. نتایج پژوهش، بر اهمیت شناسایی و اجتناب از شیوه های خواباندن نامناسب کودک تاکید می کند.

کلمات کلیدی