جذب دانشجوی خارجی در هر نظام آموزش عالی بر اساس سیاست های کلان و راهبردهای مدون ملی انجام می شود. در حالی که سیاستگزاران برخی کشورها با نگاهی مبتنی بر استعمار و استثمار، رسالت جذب دانشجوی خارجی را بر استحاله فرهنگی برای تربیت سربازان فکری و علمی، جذب منابع مالی و حتی اصلاح نژاد و تأثیرات های ژنتیکی بر نسل های بعدی استوار ساخته و بر اساس دغدغه های ملی، بستر و شیوه جذب و اقامت دانشجویان خارجی را طراحی می نمایند، شواهدی بر عدم وجود طرحواره ای مدون و مقبول در ایران اسلامی دلالت دارند. در این راستاست که آموزش های پیش نیاز برای مجریان دوره ها، مدرسان و کارکنان نظام های آموزشی متعامل با دانشجویان خارجی نیز به عنوان برنامه های مغفول قلمداد می شود. در این مقاله که به شیوه ای تحلیلی ـ تطبیقی تدوین شده است، ابتدا به مواردی به عنوان تهدید جذب دانشجویان خارجی مانند فقدان برنامه راهبردی در مواجه ی با آنان، رفتارهای ورودی شناختی ناقص و درماندگی تحصیلی آنان به خاطر عدم کشش لازم، برخوردهای سخیف و غیر ارزشی عناصر انسانی در مجموعه دانشگاهی، عدم تسلط کافی آنان به زبان فارسی، فقدان سیاست روشن در جذب و آموزش، احتمال ازدواج آنان به عنوان تبعه بیگانه با ایرانیان و پیامدهای بعدی، افزایش پراش توزیع دانشجویان و دشواری تدریس برای مدرسان اشاره شده است. سپس فرصت هایی مانند ارز آوری، ارتقاء رتبه دانشگاهها در نظام های رتبه بندی جهانی، آشنا سازی با ارزشهای انقلاب اسلامی و فرهنگ ملی، آشنایی دانشجویان ایرانی با فرهنگ و سنن و زمینه های تخصصی مرتبط با رشته در کشورهای دیگر مورد بحث قرار گرفته است. در پایان مقاله نیز چارچوبی برای بهینه نمودن فرایند جذب و آموزش دانشجویان خارجی ارائه شده است.

کلمات کلیدی