هدف از ارایه این مقاله، بررسی نظریه‌های اخلاقی دیوید کار و علامه طباطبایی (ره)، مقایسه آن‌ها ودلالت‌های آن‌ها برای تعالی اخلاق حرفه‌ای در تدریس است. نگارندگان این مقاله درصدند با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و استنتاجی، ضمن بررسی ابعاد مختلف اخلاق تدریس، دلالت‌هایی برای تعالی اخلاق حرفه‌ای تدریس از نظریات اخلاقی این دو فیلسوف استخراج کنند. این دو، صاحب‌نظر در مسایل اخلاقی هستند که دغدغه ضمنی و آشکارآن‌ها پرورش فضیلت‌ها در نهاد انسان است. کار به عنوان یکی از فیلسوفان تربیتی معاصر و حامی رویکرد اخلاق مبتنی‌برفضیلت است و علامه نیز به‌عنوان فیلسوف معاصر مسلمان، صاحب نظریات اخلاقی با نظر به رویکرد اسلامی می‌باشد. کار، تدریس را به‌عنوان یک حرفه، دارای ملاحظه‌های اخلاقی دانسته که از انواع حرفه‌های دیگر مانند پزشکی و وکالت متمایز می‌گرداند که معلمان برای داشتن کلاسی مؤثر می‌بایست تدریس خود را در سه بعد دانش فرایندی (یا همان تکنیک)، فضیلت‌های عقلانی که همان حکمت عملی است و نیز فضیلت‌های اخلاقی یا همان خصوصیت‌های قاعده‌مند مانند شجاعت، صداقت و عدالت به‌پیش‌برند و یک معلم به‌این سه جنبه نیاز دارد. آن‌چه کار بر آن تاکید دارد آن است که تدریس، شغلی است که کارآمدی حرفه‌ای آن از طریق پرورش فضیلت‌های اخلاقی عینی معلم به همراه پرورش فرونسیس تعالی می‌یابد. از سوی دیگر می‌توان استنباط نمود بر طبق نظر علامه معلمان ضمن توجه به شکوفایی فطرت توحیدی، استمرار بر عمل صالح و تزکیه نفس، فضیلت‌های اخلاقی را اعتبار نمایند که در مسیر قرب الهی و تعالی روح آنها یاری‌گر باشند.

کلمات کلیدی