فضای سبز جزء جدایی ناپذیری از فضای شهری است؛ تا آنجا که یکی از مباحث اصلی و مهم در برنامه ریزی و مدیریت شهری، توجه به افزایش سطح سرانه فضای سبز و افزایش کاربری آن در شهرها می باشد. فضای سبز باعث بهبود اکولوژی شهر، زیبایی آن و افزایش ارزش افزوده واحدهای تجاری و مسکونی می گردد. با این وجود اقلیم گرم و خشک حاکم بر اکثر مناطق ایران، عامل محدود کننده ای برای گسترش فضای سبز شهری است. دما، تبخیر و تعرق بالا، بارندگی کم، خاکهای نامطلوب و کمبود آب از یک سو و نیاز به گسترش فضای سبز شهری از سوی دیگر در این مناطق یک چالش تحقیقی و اجرایی است که بایستی با راهکارهای کارآمد سعی بر استفاده بهینه از منابع و افزایش راندمان مصرفی آنها در این مناطق در جهت گسترش فضای سبز شهری نمود. بر طبق مطالعات کشورهای مختلف دنیا، یکی از راهکارهای توصیه شده برای حفاظت و اصلاح خاک، حفظ رطوبت خاک به مدت طولانی تر و دسترسی بیشتر گیاه در جذب آب، متعادل سازی دمای خاک، کاهش تبخیر از سطح خاک، سهولت در نفوذ آب، کاهش فرسایش خاک و کاهش علف های هرز و در برخی موارد بهبود بصری فضاهای طراحی شده، استفاده از خاکپوشهای آلی و غیر آلی در فضای سبز است. با این وجود، استفاده از این مصالح در فضای سبز شهرهای ایران هنوز به ندرت به چشم می خورد و یا در سطحی بسیار محدود استفاده شده است. به نظر می رسد عدم آشنایی کافی با انواع خاکپوشها و ویژگیهای آنها یکی از علل اصلی محدودیت در استفاده از این مصالح در فضای سبز است. در این تحقیق، انواع متفاوت خاکپوش ها، مزیت ها و در برخی موارد معایب کاربرد آن ها و نیز تحقیقات علمی انجام شده در این زمینه در دنیا تا کنون با هدف تسهیل گسترش استفاده از آنها در فضای سبز شهری ارائه شده است.

کلمات کلیدی