امروزه شرکت‌ها به دانش تولید شده و موجود در سازمان به عنوان یک سرمایه اصلی نگریسته و سعی در جمع‌آوری و نگهداشت این دانش دارند. از این رو، حافظه‌ی سازمانی به عنوان ﻳﻜﻲ از اﺑﺰارﻫﺎی اﺟﺮای ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ داﻧﺶ، توجه پژوهش‌گران زیادی از رشته‌های مختلف را به خود جذب نمود. در این میان، ماهیت حافظه سازمانی که شامل حافظه‌ی رویه‌ای و اظهاری می‌باشد، در ادبیات مدیریت به عنوان یک موضوع مطالعاتی جذاب و جالب، تحقیقات زیادی را به خود جلب نمود. با این وجود، ماهیت و جنبه‌ی احساسی حافظه‌ی سازمانی و تأثیر آن بر نوآوری سازمانی، موضوعی است که پژوهش‌های اندکی در ادبیات مدیریت به آن پرداخته‌اند. بر این اساس، این مطالعه با بررسی ادبیات مختلف پیرامون حافظه‌ی سازمانی و احساسات سعی بر آن دارد تا نشان ‌دهد که چگونه حافظه‌ی احساسی سازمان‌ها بر فعالیت‌ها و رویه‌های سازمانی تأثیرگذار بوده و مدیریت می‌بایست برای نوآوری بیشتر در سازمان خود توجه ویژه‌ای به تجربیات احساسی گذشته سازمان‌ها نماید. این مطالعه از طریق شناسایی مفهوم حافظه‌ی احساسی و فرآیندهای آن و ارائه مدلی از روابط میان حافظه‌ی اظهاری و رویه‌ای و احساسی بر نوآوری در سازمان، زمینه‌ی مناسبی را جهت مطالعات بیشتر در این زمینه فراهم می‎آورد. به‌طور خاص، این مطالعه بینش‌های جدیدی را در ادبیات، پیرامون زندگی احساسی سازمان‌ها فراهم می‌آورد و از طریق ایجاد مفهوم حافظه‌ی احساسی به عنوان یک پدیده‌‌ی سازمانی چندوجهی، ابزار مناسبی را برای ادراک و تئوریزه کردن احساس در سازمان‌ها خلق می‌نماید و با فراهم آوردن یک چارچوب مفهومی نشان می‌دهد که چگونه حافظه‌ی احساسی می‌تواند بر خلق دانش جدید و همچنین نوآوری در سازمان‌ها تأثیرگذار باشد.

کلمات کلیدی