یکی از مواد مصنوعی که تولید آن در انواع و کاربرد های مختلف روز به روز در حال افزایش است پلاستیک و ترکیبات پلاستیکی است ، گرچه بسته بندی پلاستیکی با قیمتی نازل امکان حفاظت عالی از محصولات مختلف خصوصا مواد غذایی را فراهم می کند ولی متاسفانه از زمانیکه بحث بسته بندیهای پلاستیک مطرح شد مشکلات اساسی آن نیز گریبان گیر بشریت شده است .اکثر پلاستیکهای موجود در بازار از فراورده های نفتی و ذغال سنگ تولید شده و تجزیه و برگشت آنها به محیط به چند هزار سال طول می کشد به طوریکه یکی از بزرگترین مشکلات این مواد عدم زیست تخریب پذیری آنها و در نتیجه آلودگی محیط زیست می باشد.دلیل اصلی زیست تخریب پذیر نبودن پلاستیکهای معمول ، طویل بودن طول مولکول پلیمر و پیوند قوی بین مونومرهای آن بوده که تجزیه آن را توسط موجودات تجزیه کننده با مشکل مواجه می کند.تلاش و آگاهی های مداوم توسط دوستداران محیط زیست در رابطه با آلودگی های زیستی پلیمرها و نیاز به ایمن بودن آنها الگوهای مصرفی جدیدی را معرفی می کند که شامل بسته بندی محصولات با مواد زیست تخریب پذیر می باشد.به طور کلی دو نوع پلاستیک زیست تخریب پذیر داریم ، یک نوع مخلوطی از پلاستیکهای طبیعی و مصنوعی است مانند تهیه فیلم از مخلوطی از نشاسته و پلی اتیلن که بعد از مدتی پس از دور انداخته شدن تا حدودی از بین می رود و تجزیه می شود و دیگری ورقه ها و فیلم های خوراکی که صد در صد از بین می روند.در طی دو دهه اخیر مطالعه بر روی مواد زیست تخریب پذیر حاصل از پروتئین ها و کربوهیدرات ها گسترش وسیعی یافته است .این ماکرومولکولها به طور بالقوه می توانند جایگزین مناسب برای پلیمرهای سنتزی حاصل از مشتقات نفتی باشند.بسته بندیهای زیست تخریب پذیر که قابلیت خوراکی بودن و مصرف به همراه ماده غذایی را دارند به دو دسته فیلم ها و پوشش های خوراکی تقسیم می شوند. در این مقاله مروری به کاربرد فیلم ها و پوشش های خوراکی به عنوان بسته بندیهای زیست تخریب پذیر مناسب برای مواد غذایی اشاره می گردد.

کلمات کلیدی