چکیده درفقه ماعمده احکامی که برای شخصی اقدام کننده به خودکشی ذکر شده این است که خون وی هدر است ودیه تعلق نمیگیرد .طبق حدیثی از امام صادق(ع) وصیت چنین شخصی بعد از اقدام به خودکشی اگر منجر به هلاکت او شود صحیح نیست و مشهور فقها، طبق این حدیث سفاهت چنین شخصی است و وصیّتش صحیح نیست. پژوهش حاضر در پی پاسخ به این پرسش است که آیا اقدام به خودکشی در صورتی که منجر به هلاکت شود دلالتی بر سفاهت شخص -که رشد او قبلاثابت شده است- دارد تا مانع نافذ بودن وصیت او شود یا خیر؟ در حقوق مجازات ایران نیز خودکشی جرم محسوب نمی شود و احکام و قوانینی برای آن پیش بینی نشده است . تنها حکمی که در مورد شخص اقدام کننده به خودکشی وجود دارد ماده‌ی 836 قانون مدنی است. در این مقاله دلایل فقها برای اثبات سفاهت شخص اقدام کننده به خودکشی ونیز ماده‌ی قانونی مذکور مورد نقد و بررسی قرار گرفته ودستاورد این مقاله این است که براساس ادله فقهی اقدام به خودکشی دلالتی بر سفاهت ندارد تا توجیهی برای نافذ نبودن وصیت باشد و تنها مانع صحت این وصیت روایت امام صادق(ع) است که نقد مفصّل ادلّه‌ی فقها در متن مقاله برابر خوانندگان قرار خواهدگرفت..

کلمات کلیدی