اتخاذ هرگونه سیاست توسعه در نهایت بازتاب عینی و ملموس خود را بر بستر مکانهای جغرافیایی متجلی می سازد. مجلس در نظام جمهوری اسلامی ایران بعنوان رکن اصلی قوه مقننه، محور بسیاری از تصمیم گیری ها، قانونگذاری ها و برنامه ریزی ها در زمینه توسعه است. نوع نگاه و رویکردی که مجلس در ارتباط با چنین قوانینی اتخاذ می کند نقش بسیار موثری در شکل گیری تحولات پیش رو در مناطق روستایی دارد. تحقیق حاضر با هدف بررسی جایگاه روستا در مصوبات مجلس طی 50 سال انجام شده است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی بوده و واحد تحلیل 13 دوره مجلس -6 دوره قبل از انقلاب و 7 دوره بعد از انقلاب- می باشد منبع اصلی اطلاعات نرم افزار «لوح حق» یا حافظه ی قوانین مجلس است. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات پس از استخراج مصوباتی که در حیطه روستا بوده است، از آزمون تی استیودنت در نرم افزار Spss استفاده گردید. بررسی ها نشان می دهد طی 50 سال نقطه اوج توجه مجلس به روستا در دوره بیست و دوم مجلس شورای ملی در قبل از انقلاب بوده است که مقارن با سالهای (1346 تا 1350) و دوره سوم اصلاحات ارضی است، در این دوره 7.9 درصد از کل مصوبات مجلس در ارتباط با مسائل روستایی بوده است همچنین مجلس سوم بعد از انقلاب نیز با تصویب 4.96 درصد مصوبات مجلس در حیطه روستایی دومین دوره ای است که توجه نسبتا بالایی به نواحی روستایی شده است. در مجموع طی 50 سال به طور میانگین 3.32 درصد مصوبات مجلس در ارتباط با نواحی روستایی بوده است که در مقایسه با جمعیت روستایی کشور طی این دوره رقم بسیار پائینی می باشد. نتایج حاصل از آزمون مقایسه میانگین نشان می دهد تفاوت معناداری بین میانگین درصد مصوبات روستایی در قبل و بعد از انقلاب وجود ندارد. با توجه به اهمیت مجلس به عنوان رکن اصلی قانون گذاری در کشور لزوم توجه بیشتر به مسائل روستائیان و ایجاد کمیسیون ویژه مسائل روستائی در مجلس پیشنهاد می گردد.

کلمات کلیدی